Борын-борын заманда бер хуҗаның балта остасы булган, ди. Ул Иван исемле булган. Бервакыт аның янына хуҗа килгән дә болай ди икән: — Иван, син бөтенләй начар эшлисең.
— Ничек инде начар эшлим? — дип аптырашка калган ди Иван.
— Менә күрәсеңме, нинди зур ярыклар калдырасың? — ди икән хуҗа.
— Ә-әй, хуҗа! Менә чөй килү белән барысын да каплап куяр.
Ә хуҗага кызык.
— Нинди чөй? Кайчан килә соң ул?
Ә Иван болай ди икән:
— Хуҗам, ул сез барында килмәс инде.
— Ә менә минем ул чөйне күрәсем килә бит, — ди икән хуҗа.
— Ул очракта сез утырып торыгыз, бәлки, килер, — ди Иван.
Хуҗа көтә икән, көтә икән, ә чөй һаман юк та юк ди. Хуҗа өйгә кайтып киткән. Ә Иван шул арада ярыкларны каплап та куйган. Менә берзаман хуҗа да килеп җиткән:
— Нәрсә, чөй килдеме? — ди икән.
— Сез китүгә, чөй килеп тә җитте. Менә күрәсезме, бөтен ярыкларны да каплап куйды.
Нигә генә кайтып киттем икән, дип үкенгән ди хуҗа. Менә шунда Иван әйткән инде:
— Хуҗам, чөй — балта остасының дусты. Балта остасы мүк тутыра, ә чөй кагып кертә.
Шулай итеп, хуҗа берни дә белми калган, ә балта остасы әле дә булса үзенчә эшләп ята, ди.
(Рус халык әкияте)
Комментарийлар: